کفش کوهنوردی ضد آب که برای تخته‌ها و دیوارهای عمودی طراحی شده‌اند، جایی که اغلب وزن بدن خود را از لبه‌های کوچکی که با انگشتان بزرگ پا روی آنها می‌ایستید، تحمل می‌کنید، کفش‌های تخت همانطور که به نظر می‌رسند کفی صاف دارند. مردم معمولاً آنها را طوری اندازه می‌دهند که انگشتان پاهایشان کاملاً مچاله نشود (آنها در کفش‌های تهاجمی رو به پایین هستند).
بیشتر کفش‌های تخت بسیار سفت هستند هر چه سفت‌تر باشند، ایستادن روی لبه‌های ریز آسان‌تر است اما برخی مانند مدل کلاسیک Five Ten Moccasym، بسیار نرم هستند (انعطاف‌پذیری به آنها اجازه می‌دهد تا به خوبی در ترک‌ها و لکه‌دار شدن بچرخند.
خوب روی اسلب). از آنجایی که کفش‌های تخت اغلب راحت‌تر هستند، در میان مبتدیان و بچه‌ها محبوب هستند اما در صعودهای شیب‌دار عالی نیستند، و اگر قصد دارید زیاد بولدرینگ یا کوهنوردی ورزشی با شیب تند انجام دهید، ممکن است بهتر باشد با یک کوهنوردی همراه باشید.
کفش های رو به پایین. کفش‌های رو به پایین که برای صعودهای آویزان طراحی شده‌اند، شکل منقار پرنده‌ای دارند و اغلب (اگرچه نه همیشه) بسیار نرم هستند. نرمی به کوهنورد حساسیت بیشتری در انگشتان پا می دهد، در حالی که سفتی باعث پشتیبانی می شود و تولید نیرو از طریق انگشتان پا را آسان تر می کند.
مگر اینکه به طور انحصاری از زمین های صاف یا عمودی بالا بروید، در نهایت یک جفت کفش رو به پایین می خواهید. دامنه رکود از اندکی نزولی تا نزولی متوسط تا نزولی تهاجمی متغیر است.
چفت کردن پاها در کفش‌های بسیار کوچک به بخشی از فرهنگ کوهنوردی تبدیل شده است که از روزهای اولیه زمانی که کفش‌های بد ساخت معمول بودند، سرچشمه می‌گیرد. امروز هم ما کوهنوردان حاضریم سلامتی پای خود را به نام له کردن سخت قربانی کنیم. یک مطالعه نشان داد که 87 درصد از کوهنوردان مایل به پذیرش درد پا در صورتی که به آنها اجازه می دهد عملکرد بهتری داشته باشند، هستند.
