تکنیک طراحی با زغال یکی از قدیمی ترین ابزارهای بیان هنری است.
با یک تکه چوب سوخته بود که ساکنان ماقبل تاریخ غارهای لاسکو در دوره پارینه سنگی نقاشی های خود را انجام دادند.
باید اعتراف کرد که اگرچه خود تکنیک طراحی از آن زمان بسیار پیشرفته‌تر شده است، اما جهش بزرگی از نظر متریال صورت نگرفته است.
به جای تکه‌های چوبی که مستقیماً از آتش گرفته می‌شوند، اکنون از چوب‌های بید، تاک یا شمشاد استفاده می‌شود که با دسترسی محدود هوا سوزانده می‌شوند.
نقاشی های زغال سیاه قلم توسط مشهورترین هنرمندان مانند میکل آنژ بووناروتی، رافائل سانتی، لئوناردو داوینچی ساخته شده است.
در گذشته، طرح های اولیه در تکنیک زغال سنگ تهیه می شد، نه در دسترس عموم.
نقاشی های زغالی به عنوان زیر نقاشی برای نقاشی های رنگ روغن یا طرح های آماده سازی با فرمت بزرگ برای ساختن نقاشی های دیواری تلقی می شدند.
از اواسط قرن نوزدهم، طراحی با زغال به یک تکنیک غالب در مدارس هنری اروپا تبدیل شد.
کارهای ارزشمند با زغال سنگ توسط، از جمله، هانری ماتیس و پابلو پیکاسو. در لهستان استاد خلق با زغال سنگ فرانسیسک استارویسکی بود.
«تئاتر طراحی» او که شامل اجرای آهنگ‌هایی با فرمت بزرگ روی کاغذ بود که به صورت زنده با مشارکت تماشاگران خلق می‌شد، با استفاده از زغال چوب و گاهی در ترکیب با گچ یا پاستل اجرا می‌شد.
وقتی صحبت از کشیدن کاغذ با زغال می شود، تقریباً هر کاغذی مناسب است، به جز گچ.
بهترین، با این حال، کاملا ضخیم است، با وزن حداقل 1500 گرم به طور کلی، هرچه ضخیم تر، دانه دارتر، بافت و مات باشد بهتر است.
کربن به شکل چوب های کمی خمیده است – این طبیعی ترین است، به شکل میله های سخت شده، همچنین می تواند شبیه گرافیت باشد – ما از قاب Kubuś استفاده می کنیم.
طراحی زغال چوب را با طرحی ظریف از ترکیب شروع می کنیم، سپس به دنبال تاریک ترین نقاط می گردیم و آنها را سایه می زنیم.
ما به راحتی می‌توانیم آنها را با دوختن چشم‌هایمان ببینیم.
روشن ترین مکان ها را در سایه کارت رها می کنیم. ما به دنبال مقیاس خاکستری با مالش خطوط از قبل اعمال شده، به دست آوردن نیم تن هستیم.
این همان چیزی است که از آسیاب یا سواب پنبه ای یا دستمال کاغذی استفاده می شود.
